‘Mama, hoe laat komt ‘ie?’ vroeg het oudste zoontje van de familie.
‘Huh? Wat is er lieverd?’ vroeg hun moeder vanachter het aanrecht. Ze was juist het ontbijt klaar aan het maken. ‘En wat lust jij op je boterham? Kun je me dat zeggen, want ik ben nu bezig met smeren.’
‘Vandaag toch?’ ging hij door met vragen.
‘Sorry?’ Moeder keek op met een wat-bedoel-je blik.
‘Ja moeder, we willen het weten,’ zei een ander van haar kroost.
‘Zit er ook tv in?’
‘Ja, cool!’
‘Mag mijn knuffel er ook in?’
‘Is hij heel groot?’
‘Wat voor kleur heeft ‘ie eigenlijk?’ voegde ook het kleinste zusje aan deze waterval aan vragen toe.
Dit overviel moeder nogal. De kinderen sprongen vrolijk om haar heen. Enthousiast en met hoge verwachtingen. Moeder had nog altijd geen benul waarom.
‘Wat bedoel je?’ vroeg ze aan de oudste van het stel. ‘Waar gaat dit over?’
Hij lachte. ‘Het is geen verrassing meer, hoor, we weten het al.’
‘Van de buurman,’ riep een broertje.
‘We hebben allang begrepen wat het vandaag voor dag is. Eerst wisten we dat niet…’ legde hij uit. ‘Maar toen we buiten speelden, zagen we de buurman. Hij heeft het aan ons allemaal verteld.’
‘Auto nieuw!’ riepen de andere kinderen in koor.
‘Auto nieuw! Auto nieuw!’ dansten ze vrolijk door de kamer.
‘Oh,’ zuchtte hun moeder. Ze fronste en daarna verscheen er een flauwe glimlach. Ze schudde haar hoofd. Die buurman toch, de lolbroek. Hoe ging ze dit nu uitleggen? Het zal de kinderen teleurstellen en ze zag hun bedroefde gezichtjes al voor zich. Het zou haar hele oud en nieuw nog verknallen. Ik kan ze maar beter uit de droom helpen. En als het zo moeilijk is, kun je omgaan met teleurstellingen het best zo vroeg mogelijk leren.
Toen riep ze al haar kinderen bij elkaar.