‘Prinsesje!’ riep je. ‘Ik heb een verrassing!’
Trots liet je de kaartjes zien. ‘Eindelijk is het me gelukt,’ verzuchtte je.
Ik viel je in je armen en lachte. ‘Oh, schatje, dank je! Wat een leuk cadeau!’ Mijn kusjesregen overviel je.
‘Soms moet je gewoon doorzetten,’ grijnsde je.
Er zou een speciale screening komen van de film Frozen, van Disney. Jeugdsentiment! Frozen was destijds zo’n succes, dat jaren later de ijsprinsesjes nog overal zijn te vinden, van speelgoed tot broodtrommeltjes.
Er deden maar een handvol bioscopen mee met deze Frozen screening. Alle zalen bleken razendsnel uitverkocht. Vast allemaal ingepikt door vaders die ijskoud de ander de loef afstaken om bioscoopkaartjes voor hun kinderen te bemachtigen. Het was voor mij iedere keer weer een teleurstelling.
Je deed me uitgebreid verslag van hoe je aan deze kaartjes kwam. Alle kindertijden zoals woensdag- en vrijdagmiddag en het weekend waren vol. Online lukte het al helemaal niet. Uiteindelijk pakte je de telefoon. ‘Een beller is sneller.’ Toen bleek het verrassend veel makkelijker dan gedacht. Er was plaats, zelfs nog veel plaats, zo’n beetje aan het einde van de avond. Normaal was dit de horrorfilmavond. Vreemd tijdstip voor een kinderfilm, vonden we allebei, maar Frozen zou slechts een paar dagen te zien zijn.
‘Toe maar, zelfs dit soort speciale avonden worden opgeofferd voor prinsesjes,’ zei je.
Goede keuze, vond ik. Begrijpelijk. Niet erg. Veel leuker dan horror! Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan horror. Van die films zonder een happy end. Bij horror is niks subtiel, alles is akelig en veel te bloederig. Onsmakelijk. Met van die momenten waarop je weet dat er iets gaat gebeuren en toch schrik je ervan. De verhaaltjes zijn flinterdun en wat de gemaskerde killers bezielt wil ik eigenlijk ook niet weten. Maar het zijn dan wel de dingen waarover ik ga nadenken, zodat ik er niet van kan slapen. Nee, het horrorgenre is niets voor mij. Daarentegen, wat is er leuker dan een prinsessenfilm? Met happy end, natuurlijk.
‘Zo laat op avond zijn er vast niet heel veel kinderen meer,’ gniffelde ik.
‘Mooi, dan hebben we geen last van prinsesjes die op de spannende momenten gillend door de zaal rennen.’
We waren aan de late kant bij de bios en stapten maar net op tijd het knusse zaaltje in. Gezellig, vond ik, maar zo’n intiem zaaltje voor zo’n succesfilm had ik niet verwacht. Buiten adem gingen we snel zitten. De lichten dimden al. Ik keek om me heen en schrok: dit kon niet goed zijn. Er zaten voornamelijk stoere mannen en enkele jonge stelletjes in de zaal, die niet eens helemaal was uitverkocht.
De film begon. Onmiddellijk ging er een rilling door me heen en kreeg ik het koud, ijskoud. Ik had het kunnen weten, het was te mooi om waar te zijn. Mijn Disney Frozen op de vaste horroravond? Nee, dus. Een andere Frozen begon. Een horror survival film over een drietal skiërs, die per ongeluk komen vast te zitten in een skilift als deze een week lang zal sluiten vanwege een sneeuwstorm. IJs en sneeuw: check. Wolven: check. Spanning: in overvloed. Maar geen liedjes en dansjes en een olijke sneeuwpop. Geen prinsesjes. En vast géén happy end, maar dat wilde ik liever niet afwachten.
Ik keek onderzoekend opzij, zag je beteuterde gezicht bij de opening van deze verkeerde Frozen. In het donker deed je je best om je te verontschuldigen. Ik keek naar de uitgang. Daar stond een vader met een klein als Elsa verkleed meisje. Je bleek niet de enige die zich vergist had. Vooruit, voor jouw moeite bleef ik zitten. Een grote man met een ruwe baard en een zakdoek in de hand verliet wel de zaal. Toen de spanning mij te hoog opliep zat ik te rillen en voelde me ijskoud. Gillend als een prinsesje rende ik de zaal uit, om een potje onbedaarlijk te janken.
Uit de zaal rennend botste ik bijna tegen iemand aan.
‘Sorry,’ zei ik geschrokken. Ik keek omhoog en zag twee flinke handen die een zakdoek vasthielden. Een eindje daarboven een ruwe baard. Het was de reus die vlak voor mij de zaal uitgelopen was.
‘Ik snap je wel,’ zei hij. ‘Erg hè?’
‘Wat?’ vroeg ik.
‘Ik kwam voor Anna en Elsa.’
‘Ja, ik ook. Dit is de verkeerde Frozen. Ik snap het niet,’ zei ik.
De boomlange man vertelde dat hij na veel moeite eindelijk kaartjes had bemachtigd om onze Disney Frozen te zien. Hij bleek groot fan en was heimelijk verliefd op Elsa. Het stelde hem allemaal, zacht gezegd, flink teleur. Ik bood hem een kop koffie aan.
‘IJskoffie?’ grapte ik, maar het viel verkeerd en de zakdoek kwam weer tevoorschijn.
Zo zaten we daar samen te snotteren, tot jij de zaal kwam uitlopen, op je dooie gemakje, snoepend uit een doos popcorn.
‘Dat…’ begon je. ‘…had ik niet verwacht. Het was best leuk. Je had gewoon kunnen blijven zitten.’
‘Zo,’ zei ik. ‘Niet verwacht. Best leuk? Blijven zitten? Het was de verkeerde Frozen! Dat laat een echte fan niet koud. Mijn grote vriend hier, is het met me eens.’ Voor steun keek ik naar mijn mede prinsessen-liefhebber en die snikte instemmend.
‘Ja, hoe kon je?’ bromde de zakdoek.
Jij haalde nonchalant je schouders op, maar je had er toch de pest over in.
‘Ja, verkeerd gekozen,’ moest je toegeven. ‘Maar ik wil niet worden aangevallen door twee infantiele volwassen prinsesjes, die buiten hun window-of-tolerance mij ijskoud de les willen lezen. Ik heb veel moeite gedaan voor die kaartjes.’
Je lip begon te trillen. Jouw vochtige ogen smeekten om een warme knuffel. Mijn nieuwe grote vriend was me voor en greep je al vast.
‘Kom hier! Ik begrijp je, hoor,’ zei de reus.‘Dit soort avonden zijn ook om te janken.’ Hij duwde een zakdoek in je gezicht. ‘Effe snuiten, man.’
Je zuchtte. ‘Ik wist het echt niet, sorry. De receptie zei dat Frozen alleen deze avond nog beschikbaar was. Wist ik veel dat het niet die van Disney was.’
Je maakte mijn avond toch nog goed. Je nam je prinsesje hoffelijk aan de arm mee naar een restaurantje verderop. Op de tafel stond de ijskaart met mijn favoriete ijscoupe, maar vandaag kon ik geen kou meer hebben.
‘Kopje chocolademelk voor de schrik?’ vroeg je.
‘Wel warm graag. Met extra slagroom.’ Zoals het een echte prinses betaamt, behield ik wel mijn prinsessenallures.
We lieten onze liefde niet bekoelen. Die avond hadden we het lekker warm, onder onze chocoladekleurige Melkweg. Zo puur is onze liefde.