Het was een tijd geleden dat ik een dokter nodig had. Inmiddels was alles veranderd daar. Mijn huisarts, die ik al die jaren had bezocht, was zelf ziek geworden en, voor zover ik uit een grote overlijdensadvertentie in de krant had vernomen, was de beste heer veel te jong overleden. Toen ik het las dacht ik nog even, sjonge jonge, het moet ook wel een zwaar beroep zijn dat je al die zieke mensen beter moet maken en, erger nog, al die ellende van de mensen moet aanhoren. Zó zwaar dat je er gewoon zelf een stuk eerder van gaat hemelen.
Mijn oude dokter had een zoon die zo dapper was om net als zijn vader dokter te worden. Ik dacht, gek hè? Ja, dan lijk je wel gek, maar ik had er tegelijkertijd grote bewondering voor. Gelukkig had ik daarna een paar jaar helemaal geen dokter nodig en intussen was de praktijk van mijn dokter overgenomen. Ze waren verhuisd naar het nieuwe gezondheidscentrum, waar alles gedeeld werd met andere dokters. Een andere huisarts, een tandarts en zo’n moderne mondhygiënist, een pedicure, een sportmasseur. Alles onder één dak. Gemak dient de mens, stond er in de krant. O ja, de apotheek zat er ook, handig!
Alles was er nieuw en fris. Het centrum was voor mij wel iets verder lopen, maar ja, een wandelingetje houdt een mens immers jong en gezond, had ik eens gelezen. Dat is nou precies de bedoeling van wanneer je naar de dokter gaat, dat je dan gezonder thuiskomt.
Mijn oude dokter had een zoon die zo dapper was om net als zijn vader dokter te worden. Ik dacht, gek hè? Ja, dan lijk je wel gek, maar ik had er tegelijkertijd grote bewondering voor. Gelukkig had ik daarna een paar jaar helemaal geen dokter nodig en intussen was de praktijk van mijn dokter overgenomen. Ze waren verhuisd naar het nieuwe gezondheidscentrum, waar alles gedeeld werd met andere dokters. Een andere huisarts, een tandarts en zo’n moderne mondhygiënist, een pedicure, een sportmasseur. Alles onder één dak. Gemak dient de mens, stond er in de krant. O ja, de apotheek zat er ook, handig!
Alles was er nieuw en fris. Het centrum was voor mij wel iets verder lopen, maar ja, een wandelingetje houdt een mens immers jong en gezond, had ik eens gelezen. Dat is nou precies de bedoeling van wanneer je naar de dokter gaat, dat je dan gezonder thuiskomt.
Als die dokter van mij dan toch dood was, dan kon ik beter deze nare situatie op een positieve manier oplossen. Tot dusver had ik van dat hele gezondheidscentrum niets gezien, maar ik was tegen een probleem aangelopen, zomaar van de ene op de andere dag. Ik dacht, hè, wat is dit nou? Waarom doet mijn lijf raar?
Wat was er nou? Van de ene op de andere dag kon ik mijn urine niet meer ophouden. Uiterst vervelend natuurlijk. Gênant ook, vooral om bij een onbekende dokter te gaan vertellen. Ik vond dat ik wel moest gaan, want wanneer ik met mijn hondje ging wandelen had ik al in mijn broek gepist voor ik de straat uit was. Ik liep al kortere rondjes, maar dat is voor mijn hond niet leuk natuurlijk, die houdt dan veel te veel energie over en bijt thuis de bank stuk.
Wat was er nou? Van de ene op de andere dag kon ik mijn urine niet meer ophouden. Uiterst vervelend natuurlijk. Gênant ook, vooral om bij een onbekende dokter te gaan vertellen. Ik vond dat ik wel moest gaan, want wanneer ik met mijn hondje ging wandelen had ik al in mijn broek gepist voor ik de straat uit was. Ik liep al kortere rondjes, maar dat is voor mijn hond niet leuk natuurlijk, die houdt dan veel te veel energie over en bijt thuis de bank stuk.
Voor de zekerheid pakte ik mijn fiets, daarmee was ik sneller.
Het nieuwe centrum bleek groter dan ik had gedacht. Eerst zocht ik een balie om me te melden voor mijn afspraak, maar een balie vond ik niet, de wachtruimte gelukkig wel. Het zag er allemaal pico bello uit, zoals mijn buurvrouw altijd zegt als ze het huis heeft gepoetst. Pico bello, alles nieuw en keurig. De wachtruimte was erg ruim. Misschien omdat er voor het hele centrum maar één wachtkamer was, dacht ik. Ruimteverspilling leek het, want het was helemaal niet druk. Ik was gewoon de enige die zat te wachten. Mijn gedachten gingen uit naar mijn nieuwe dokter, de zoon. Ik had berekend hoe oud hij zou zijn en dat was zo ongeveer mijn leeftijd en ik kreeg het meteen warm. Ja, de zoon moet van mijn eigen leeftijd zijn, misschien niet eens getrouwd. Ik ritste mijn jas los. Ik voelde ook mijn slipje nat worden van de urine, gelukkig maar een paar druppels. Het blijft gênant, hè. Ik snapte gewoon niet waar mijn lijf nou mee bezig was.
Toen kwam er een hoofd de wachtkamer ingestoken.
‘Volgende. Komt u maar mevrouw,’ sprak het hoofd.
‘Volgende. Komt u maar mevrouw,’ sprak het hoofd.
Verbaasd keek ik op en toen om me heen. Ja, meneer zal mij wel bedoelen, dacht ik. De dokter had haast of zo, want hij was al weg. Ik werd er alleen maar meer onzeker door. Ik wilde het natuurlijk een beetje voorzichtig brengen. Uit ervaring weet ik dat dokters drukke mensen zijn en je meestal niet voldoende hebt aan tien minuten. Ik had in ieder geval nooit genoeg aan tien minuten.
Zijn kamer was ruim en licht, maar het zag er zo anders uit dan die oude praktijk. Misschien was dit dan modern, dacht ik. De behandelstoel stond hier wel heel erg in het midden. Ik dacht, oké, dat is dan ook nieuw. De haastige dokter wilde mij misschien meteen onderzoeken. Dat vond ik apart.
Ik keek naar de zeer knappe en aantrekkelijke man voor me. Hij droeg een geruit bloesje zoals iedere dokter die ik ooit in mijn leven heb gezien. Zijn gebronsde en gespierde armen staken uit de korte mouwen. Het was een mooie nazomer en nog steeds lekker buiten, maar het leidde me af. Dat grote lekkere lijf van hem met die spierballen die zijn bloesje strak trokken trokken mijn aandacht. Ik voelde me ongemakkelijk. Ja, ik wist wat ik moest gaan uitleggen wat de klachten zijn, en dat op mijn leeftijd van net veertig plus. Klachten voor bejaarde vrouwen, had ik altijd gedacht.
Omdat deze dokter zoveel haast leek te hebben, wilde ik zijn kostbare tijd niet teveel verspillen. Tien minuten is ook gewoon te weinig, dacht ik. De dokter nodigde me meteen uit op de behandelstoel. Ik dacht, als ik dit had geweten dan had ik wel om een vrouwelijke dokter gevraagd, die werken hier ook. Maar ik was er nu toch.
‘Heeft u klachten, mevrouw?’
Nu ja, toen maakte ik dus een grote vergissing. Ik dacht, ik heb maar tien minuten om mijn verhaal te doen en stak meteen van wal. Ik was was zeer trots dat ik het durfde te vertellen tegen deze vreemde nieuwe arts en deed alles in geuren en kleuren uit de doeken. Ik vertelde van de overvloedige lekkage bij me en hoe naar dit alles wel niet was. Ik vertelde over wat ik gehoord had van de buurvrouw en wat de oorzaak kon zijn. Ik vertelde mijn hele bevallingsverhaal, van toen ik ontzettend was uitgescheurd en dat naaiwerk om het weer dicht te krijgen. Ik zei de dokter dat ik niet verwacht had zo te gaan lekken en dat ik echt niet wist hoe mij dit nu zo plotseling kon gebeuren. Ik was blij, want ik zag de gehaastheid verdwijnen bij de dokter. Hij leunde zelfs rustig achterover en keek me vriendelijk aan, met zo’n mooie lach die ik ken van de reclames voor tandpasta’s. Ik was blij, ik kreeg gewoon tijd van deze lieve man. Zoveel tijd als ik nodig had. Ik kon zelfs vertellen over mijn hondje en nog enkele andere heel persoonlijke zaken waarvan ik dacht, ja het is toch een dokter en tegen zo iemand kun je gerust alles wel vertellen. Ik voelde me steeds meer op mijn gemak. De dokter had een broodje uit zijn la gepakt en at het rustig op.
Toen ik mijn hele verhaal had gedaan haalde ik een keer diep adem en keek de dokter verlangend aan. Doe er maar wat aan en maak me beter, dokter, zo’n blik. Hij had me in eerste instantie weer lachend aan gekeken. Die mooie rij tanden straalde me toe. Ik dacht nog, wat een gebit, sommige mensen hebben ook alles mee. Hij keek me ernstig aan en zei, met een diepe zucht:
‘Vervelend, mevrouw, ik vind u wel wat jong voor zulke klachten.’
Ik knikte maar wachtte af wat hij nog meer zou zeggen. Hij leek naar woorden te zoeken.
‘Voor zover ik weet komt dit soort dingen vooral voor bij oudere mensen.’
Ik kreeg het snikheet, het was misschien wel ernstig.
‘Ik kan u eigenlijk maar één advies geven. In de stad hier zit een specialist…’
Ik slaakte al een zucht van verlichting. Een specialist, dacht ik, die is gespecialiseerd en kan het vast oplossen. Ik keek hem gespannen aan. Ik heb dus echt een serieus probleem en hij stuurt me door naar een specialist, mooi.
‘…waar ze u in ieder geval kunnen voorzien van een passende bril. Dat zal voor u, denk ik, een hoop nare en gênante situaties kunnen voorkomen.’
Hij stond op en kwam dichterbij. Op zijn smartphone liet hij een specialist zien. Toen pas zag ik zijn naamkaartje. Ik zag zijn naam staan met daaronder een onverwacht woord. Van de schrik liet ik wat plas lopen…
Hij stond op en kwam dichterbij. Op zijn smartphone liet hij een specialist zien. Toen pas zag ik zijn naamkaartje. Ik zag zijn naam staan met daaronder een onverwacht woord. Van de schrik liet ik wat plas lopen…
Klachten gaan vaak vanzelf over, zo had mijn oude dokter vaak gezegd. Zo ook deze klachten, dus. Veel sneller dan ik verwacht had. Het bleek een kleine buikgriep te zijn die op de een of andere manier iets deed met de urinewegen. Al snel kon ik weer lekker droog wandelen met de hond. Ik had wel een bril gehaald. Dat was eigenlijk zo verkeerd niet. Ik zag alles scherp en liep lekker in de zon met mijn hondje toen hij kwam langsfietsen, de tandarts van het gezondheidscentrum. Ik herkende hem aan zijn brede lach met perfecte rij blinkend witte tanden. Ik kleurde rood. Ik dacht, die zal wel denken daar heb je dat zeikwijf met haar urineverlies. Hij zwaaide vrolijk naar me. Ik kon wel in de grond zakken, maar stak mijn neus in de wind. Ik dacht, gelukkig zijn die klachten over, maar dat weet hij natuurlijk niet. Tja, iemand kan ook niet overal van op de hoogte zijn, hè? Intussen was ik blij dat mijn oude tandarts nog leefde.