wat als alles een keus is
en we kiezen kunnen
dan kijk ik niet meer om
dan laat ik alles los
ben ik blij
ook jij kunt kiezen
jij bent niet gevangen
jij bent vrij
als je kunt kiezen voor liefde
en in wat je gelooft
geloof dan wat klopt
geloof in jezelf en in liefde
twijfel niet
ik houd van jou
heb je onophoudelijk lief
en jij?
laat je angst en pijn maar
los
jouw hart is vrij
als liefde een keuze is
heb me lief
geloof in mij
Amen.
Mijn Hart is een muis
De kat mijn angst
Aangespoord door
Hongerige gedachten
Valt de kat aan
Maar eet niets
De kat speelt met me
Bijt, martelt maar
Ik maak me stil
Als de kat wegrent
Mij voor dood
Achterlaat lijk ik verloren
Ik heb alleen tijd
Heelt tijd alle wonden
Ik zeg: tijd laat je
Wachten tot Hij komt
Tot dan ben ik
Overgeleverd aan dit spel
Van tanden en klauwen
Ik ben niet bang
Voor de klauwen van de kat
Ik ben een muis
Niet te vangen
Geen slinkse val
Aan mij besteed
Ik vertrouw volledig
Op Zijn genade
De Hand die mij leidt
Is van de Liefde
De kat die mij aanvalt
Bedenkt zich, even
Hoe hongerig ook, laat me leven
De kat weet dat mijn hart
Van Hem is
De Almachtige
Geen kat krijgt mij kapot
Al komt de kat in het donker
En is de nacht zo lang en koud
De kat neemt steeds weer de benen
Nog voor het ochtendgloren
Is de kat verdwenen
Geen angst kan mijn hart grijpen
Niets houdt mij gevangen
‘De Melkweg, ieder sterrenstelsel eigenlijk, is een soort schuim. Het zit vol bellen...’ zei jij, starend naar het heelal. Je had het ergens gelezen zei je. We lagen samen op onze rug in het gras en keken de sterren uit de hemel.
‘Ja,’ beaamde ik. ‘Bellen.’
We leken samen in een bel gevangen. Had ik jou in een bel gevangen of was het andersom? Ik wenste dat onze bubbel nooit kapot zou springen, want ik wist wat het zou betekenen. Wanneer een bel eenmaal is gesprongen, is er niets meer. Even leek het of onze zielen in de bubbel zo vermengd waren dat ik dacht mezelf te horen spreken. We zwegen een tijd. Ergens wisten we, jij en ik, hoe liefde kwetsbaar als een bel kan zijn.
We gingen nauwelijks samen weg en dit was een van de weinige keren dat we dat wel deden. Je had een uitje geboekt. Ik zie ons nog samen in dat hotel, in dat veel te kleine bad. Eigenlijk was het niet meer dan een wastobbe. Te klein voor één van ons en toch wilden we er samen in. We lieten ons een gezamenlijk bad niet afnemen. Er stonden kleine flesjes shampoo en badschuim in de badkamer en toen ik eraan geroken had dacht ik onwillekeurig: nou, dit is pas lekker als we tachtig zijn, misschien. Mijn aangetrouwde opa, de tweede man van mijn oma, die rook ook altijd zo. Ik twijfelde of ik ze weg zou zetten maar was even afgeleid. Waarschijnlijk moet jij hetzelfde gedacht hebben, want even later waren ze weg. Mooi.
Op een bepaald moment lokte je me naar de badkamer. Je wilde me verrassen! Ik vond het amusant jou daar te zien staan, breed grijnzend en uitnodigend naakt. De tobbe liep zowat over van het badschuim, de bellen kropen over de rand en we zaten er nog niet eens in. Ik gniffelde, mijn opa was inmiddels dood, maar zijn geur vulde wel de badkamer. Nu kreeg het baden een heel andere associatie, maar ik wilde het mij niet laten afnemen. Jij evenmin. Dus kropen we in de tobbe. Ik moest mijn benen bijna in mijn nek leggen om erin te passen, heel onhandig, maar we zetten door in naam van de romantiek. Wat waren we nog jong. Ik zag je tussen de bellen.
De nacht die volgde was een van de bijzonderste in zijn soort. Je hebt mij vaak de sterren aan de hemel laten zien, maar nu zag ik sterretjes van het vele bukken om de badkamervloer schuimvrij te maken. Het kostte zowat nog een dag voor we al het schuim weggespoeld kregen. Jij vroeg je af of er bij het hotelmanagement iets zou opvallen aan de badkamer.
‘Dit doen we niet vaak,’ zei je en toverde, vanonder het dekbed, een grote fles champagne tevoorschijn. En een bijbehorende glimlach.
‘Romantisch,’ vond ik.
‘Het is alcoholvrije,’ zei je en dat begreep ik ook wel, want ik dronk nooit alcohol. Je glimlachte ondeugend. ‘Wilde jij niet rijden?’
Het klonk best wel vreemd uit jouw mond - normaal zei je dit soort dingen nooit hardop. Omdat ik de kwetsbare bel waarin wij elkaar gevangen hielden, hoe dan ook wilde behouden, zei ik daar niets over. Je maakte de champagnefles enthousiast open en toen ging er iets mis. Je had van mij de fles overal mogen openen behalve boven mijn helft van het bed. De bellen en het schuim spoten zo hevig uit de fles dat het leek op een oerknal in onze kamer. Het schuim van onze Melkweg. De champagnegeur overtrof de opa-geur, alles rook ernaar. De volgende dag liepen we schuldbewust met onze rolkoffertjes het hotel uit. We konden dit vast nog lang navertellen. De verhalen kwamen, net als de bellen, in geur en kleur.
‘Wat heb jij lang moeten wachten,’ zei ik. We ontmoetten elkaar op een zonnige lentedag in de dierentuin.
‘Ach,’ zei jij. ‘Het overkomt de beste, maar je weet hoe die dingen gaan, wanneer je lange tijd alleen op deze wereld rondloopt. Zonder jou was ik als een dotter zonder vijver...’ Je keek in de verte of de pinguïns al werden gevoerd. Je wilde graag zien hoe ze dan zo parmantig in een rijtje klaar staan voor een visje.
‘Wij hadden geen dotters.’ Je stem klonk zacht in het ruisen van de wind, maar droeg ver genoeg om mijn hart binnen te dringen. ‘Want eigenlijk hadden we ook geen vijver,’ bekende je.
Jij kende gemis net zoals ik, dacht ik.
‘Ik heb altijd geweten dat er iemand zoals ik rondliep in de Melkweg,’ zei ik.
We werden gedreven door de zuchtende wind en ik babbelde maar wat over de dieren die we zagen, terwijl we langs de giraffen en de olifanten liepen.
‘Van sommige dieren weet ik maar nauwelijks iets af,’ bekende jij. We stonden stil bij de pekari’s.
‘Ik begrijp van mensen al zo weinig,’ grapte ik.
‘Mensen zijn wonderlijk. Niet iedereen is als een halsbandpekari, maar ik…’ De rest van je zin slikte je in. Ik vermoedde dat je je liefde wilde uitspreken, maar iets had je tegengehouden. Wilde je je niet opdringen? Mijn hart maakte sprongetjes. Ik glimlachte, want ik wist dat deze dieren onvoorwaardelijke bijstand geven aan hun soortgenoten, had ik zojuist gelezen.
‘Handig dat er informatiebordjes bij staan, toch?’ wees je.
‘Heel handig, ja,’ bevestigde ik. Was dat bij mannen ook maar het geval, dacht ik, dan had ik heel wat meer van jou begrepen. Waarom je iets wel of juist niet deed. Soms zei je van die rake dingen. Je opmerking over de halsbandpekari’s raakte mij trouwens, achteraf gezien, pijnlijk, maar dat had ook niet op een bordje gestaan. Ik zei het je maar niet. In mijn beleving werd je waar je liefde geven wil verguisd. Wat had ik een hoop tegenwerking en tegenslag ontmoet in mijn leven. En nu? Ik keek naar je en was, tot over mijn oren, smoorverliefd.
We hadden het fijn samen in de dierentuin. De hele dag droomde ik van dotters en wenste ons een vijver vol leven. In die staat van zijn waande ik ons samen, maar noch vijver, noch dotter was de reden van ons samenzijn. Onze levensdromen werden werkelijkheid, dat beloofden we elkaar die dag in de dierentuin.
Het grote zwarte zwerk vol sterren, toonde ons nachten vol verlangens. We hielden van elkaar, we kregen verkering, gingen samen verder op deze aardkloot, ergens zwevend in de ruimte onder en in de Melkweg.
Er moest een afspraak worden ingepland voor een etentje met onze vrienden. Jij en ik trokken bijna tegelijkertijd de digitale agenda, we waren nu al zó op elkaar ingespeeld...
Aan een half woord hadden we vaak al genoeg. Toch leek het alsof ik je gisteren voor het eerst ontmoette. Ik bladerde door de agenda voor het etentje en toen zag ik het staan: 14 februari. Met een hartje erbij. Die datum was helemaal niet meer zo ver weg. Die dag zouden we een jaar bij elkaar zijn.
‘Wat zullen we dan doen, samen, het is leuk om te vieren, toch?’ wees ik naar de 14e februari.
Je keek me aan.
‘Kan niet,’ zei je. ‘Ik heb dan een belangrijke vergadering, waarbij ik echt niet mag wegblijven.’
Toch beloofde je me te zullen verrassen, maar waarmee wilde je niet verklappen, want dan was het geen verrassing meer.
Die verrassing maakte me wel gespannen. Erg gespannen, want ik hield graag de controle over alle dingen, inclusief verrassingen. De week die volgde was ik daarom erg gestrest. Ik stelde me voor dat je iets voor me in petto had. Zou ik er blij mee zijn? Misschien had je een ring voor me gekocht of een ander mooi sieraad of misschien gingen we naar een concert van mijn favoriete band of misschien bestelde je wel een vliegtuigje met een spandoek met lieve woorden of maakten we een luchtballonvaart om romantisch samen de hemel te verkennen...
Ik vond het héél spannend en dat niet alleen, maar de gedachte aan volledige overgave eraan maakte me enorm bang. Ik sliep onrustig en bleef de agenda checken, maar 14 februari kwam maar één dag per dag dichterbij. Ik hield het niet meer toen ik zag dat het nog twee weken zou duren voordat het 14 februari zou zijn. Nóg twee weken in spanning zitten, dat ging niet.
‘Voor zover je het nog niet wist,’ begon ik. ‘Ik houd niet van verrassingen.’
Je lachte. ‘Wordt het je nu al teveel, Miss Curious? En je moet nog twee weken wachten!’
Ik kreeg een rood hoofd. Ik vroeg me af of je had gemerkt dat ik in je zakken had gevoeld, op zoek naar bonnetjes? Zó erg was het dus. Het was mijn angst, dacht ik, maar zoiets durfde ik niet toe te geven.
‘Geeft niets, ik kan het je nu al zeggen, maar of dat nou echt zo leuk is?’ zei je schouderophalend.
Ik knikte gretig. ‘Zeg het maar!’
Je keek me liefdevol aan en onthulde je verrassing.
‘Ik heb een tegeltje voor je besteld,’ glimlachte je. ‘Zo’n tegeltjeswijsheid, weet je wel. Het tegeltje moet dan nog wel even liggen, maar als we later samen een huisje hebben kunnen we het mooi in de wc ophangen. Lijkt me gaaf?’
Alle ballonvaarten, sieraden en weekendjes weg verdwenen uit mijn gedachten. Tegeltje, hoorde ik dat nu echt?
‘Hm, ja, leuk,’ knikte ik. ‘Inderdaad heel gaaf.’
Ik probeerde zo enthousiast mogelijk te klinken. Wist jij wel dat een tegeltje heel wat anders was dan een ballonvaart of een hemels concert?
Nadat jij jouw verrassing had onthuld speurde ik het internet af naar websites waar tegeltjes werden verkocht. Ik wilde graag weten wat voor soorten tegeltjes er waren zodat ik een beetje kon inschatten wat jij dan gekozen had. Ik verwachtte dat je kon kiezen uit een beperkt aantal tegeltjes, maar de keuze bleek juist reuze. Het was zelfs mogelijk om je eigen tegeltje samen te stellen, met eigen tekst. Nu wist ik dus nog steeds niks, behalve dat het ging om een tegeltje.
Eindelijk was het zover!
Het was Valentijnsdag en ons jubileum. We hadden officieel, of eigenlijk officieus, één jaar verkering. Eigenlijk gingen we al langer samen en was ik al veel langer gek op jou, maar toch was dit een bijzondere dag. Een spannende dag. We zouden elkaar pas ‘s avonds zien. Ik had mijn best gedaan met koken en wachtte op je, met de gerechtjes al op tafel. Vandaag had ik er de tijd voor gehad.
Véél later dan je gezegd had kwam je thuis. Het viel me tegen, want het eten werd er niet lekkerder op, al hadden de rechauds het een beetje op temperatuur gehouden.
‘De vergadering liep nogal uit en er was natuurlijk file,’ zei je verontschuldigend.
‘Snap ik,’ mompelde ik. Ik kon mij wat voorstellen bij een file, alle mannen waren immers onderweg geweest naar hun vrouwtje.
‘Ik ben blij dat je er bent. Zullen we maar aan tafel gaan? Ik heb honger gekregen en het eten…’
Ik wilde zuchten, maar kreeg er de kans niet toe, want je pakte me stevig vast en kuste me hartstochtelijk. Daarna gingen we aan tafel. Je prees mijn kookkunsten de hemel in. Dat was je geraden ook, grapte ik. We hadden het heel gezellig.
Toen kwam het moment dat jij je tas erbij pakte.
‘Ik heb wat voor je,’ zei je. ‘Een kleinigheidje.’
Ik keek vol spanning naar het presentje.
‘Doe voorzichtig ermee,’ zei je. ‘Het kan kapot.’
Voorzichtig opende ik het. Het was inderdaad een tegeltje en erop stond:
Ik houd van jou, tot de sterren en de maan en terug. Jij bent de allerliefste onder de Melkweg. Ik blijf voor altijd de jouwe.
Daaronder, met kleine lettertjes, van mij voor jou.
‘Wat een verrassing,’ zei ik, toch ontroerd. ‘Heel romantisch. En hemels ook, tot de sterren en de maan en terug! En dat allemaal onder de Melkweg, wow!’
‘Ja, vond ik ook leuk, ik dacht het moet iets met de Melkweg zijn, maar wat heb je er eigenlijk mee?’ vroeg je geïnteresseerd.
Ik haalde mijn schouders op. ‘De Melkweg is cool, toch?’
Ik was werkelijk verrast. Zo’n soort tekst had ik niet van je verwacht. Ik dacht dat je een of andere flauwe slogan had uitgekozen. Een grapje zoals altijd. Ineens had ik grote spijt van het tegeltje dat ik voor jou uitkoos. Ik gaf het je toch maar en jij bleek nog meer verrast dan ik was geweest.
‘Dat had je nou niet hoeven doen. Zelf bedacht?’ Je grijnsde.
Op mijn tegeltje voor jou stond een gezegde dat ik inderdaad zelf had bedacht: Beter één lieve man onder de duim, dan tien nare mannen in een bad vol schuim… Iets met mannen had me leuk geleken. Eronder stond, met grotere letters, lovebirds forever. Dit laatste had ik ergens in een tijdschrift zien staan, met een grappig plaatje erbij. Dat zag er heel romantisch uit, maar nu op een tegeltje leek het bij nader inzien eigenlijk maar onzin. Onze namen en de datum stonden eronder.
‘Leuk hoor!’ zei je vrolijk.
Daarna gingen we samen koffiedrinken en hadden we een intieme avond samen, maar zoals altijd bleef ik maar piekeren. Ik dacht de hele avond na over de teksten op de tegeltjes.
Het was al laat op de avond toen ik zoiets vroeg als: ‘Is het niet ín de Melkweg? De aarde is er toch van? We zitten toch in het Melkwegstelsel en niet eronder?’
Je keek me verstoord aan, alsof je me niet begreep. ‘Zit je daar nu al de hele avond op te broeden,’ zei je licht geraakt. ‘Ik vond je al zo afwezig.’
‘Nee, hoor, niet de hele avond, maar het is erin, in plaats van eronder.’
‘Oh, weet ik veel. Als ik naar boven kijk en die Melkweg zie, dan zijn we er toch onder? Dan is die Melkweg toch boven ons?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Erin,’ beweerde ik stellig.
‘Dus jij wil er niet onder?’ Je speelde ongeïnteresseerdheid.
Dat je mijn opmerking niet vergeten was bleek later die avond. Je liet me hard werken tijdens onze vrijpartij. Dit beviel me wel, samen in één kamer, ergens op aarde, in de hemelse Melkweg. Mij krijg je niet eronder!
Een dag later, de eerste dag van ons tweede jaar, hingen we de tegeltjes op in de keuken. Je wilde bij me intrekken, zei je. Ik sprong in je armen. Vanaf die dag beleefden we samen alle avonturen ‘onder de Melkweg’.
