Categorie: poëzie

Ook vandaag valt de duisternis
Struikelend over mijn rouwrafels
Als een sluierende depressie in

En ik wacht op het licht van morgen
Er komt opnieuw een dag
Opnieuw een lach

Opnieuw mens geboren uit het dauw
Waar de druppels nog rusten zo rauw
Op de doeke der ontluistering

Er komt opnieuw een dag
Opnieuw een lach
En ik wacht sluimer zacht

Tot de morgen
Oh Heilig Licht
Ontwaak in me

Zolang ik met mezelf spreek
Spreek ik niet met God
Als ik woorden geef
Gaf Hij reeds het eerste woord
En als ik zwijg
Dan wachtte Hij op mij in de stilte
Zolang ik mij beken
Ontken ik het beste deel van Hem
Ik zie mij en ik wacht op God
Die dag dat ik Hem ten volle ken
Van Zijn Woord en Liefde weten mag
Tot die dag zie ik slechts wie ik ben

Alles is nooit meer hetzelfde
Zei ik
Maar maakt dat uit
Vroeg hij

Alles is nooit meer zoals toen
Herhaalde ik
Maar maakt dat uit
Herhaalde hij

Ja zei ik
Ja herhaalde ik
Keer op keer, want
Dat maakt me uit

Huil je daarom, vroeg hij
Ja daarom huil ik
Alles is nooit meer hetzelfde
Nooit meer zoals toen

Kijk, ik wil niet meer en heb geen reden
Ik heb me zelfs in de maan vergist
Die heeft vandaag een hele rare vorm
Meer dan grote hap dat mist
Zie daar, er zit een vage knik
Het lijkt wel alsof alles krom en foetsie
Zomaar in een donker gat verdween
Weg mijn leven en weg ik
In een veeg weg, de maan en ik
In een keer alles zonder reden
Uitgeveegd, weg... gewist

Een paard, een paard
de poëet en ik
Met schrijfpen
en haardos in galop
Dans krullerig
met mijmerende blik

Gelijk mijn gedachten
tooit mijn haar
Springerig
en ik beteugel gracieus
Ridderlijk en moedig ten strijde
de vechter, ik

Mijn doel en reden
is liefde, de Heer
Hij ziet me
en ik richt mijn ogen
op Hem

Hij is Hemels
mijn geliefde
Overwinnaar
Zo leef ik opweg
gaande op mijn paardje
Niet iedereen
heeft een ezel of een pony

En Goddank
ben blij tevreden
want...
Niet alles
heeft een staartje

Langs de waterkant lag het karkas
De kraaien krasten in de holle gaten
De lange takken hingen sliertig
Over de kade gedrapeerd treurde ik

Brak het oppervlak met mijn tranen
Stilzwijgend gevloerd omgelegd
Slap als de treurwilger takken
Ontwricht en in de knoop geslingerd

Een duif zweefde aan over de wateren
Troostte diep mijn droef gemoed
Toen ik niets meer kon dan huilen
Begon de Winnaar Zijn liefdeswerk

Hij toonde me ontluikend groen
Hij is die Hij is, mijn Vredevorst
Barmhartige, zacht en zuiver
Ik was bij de wilg met de Eeuwige

Ontwakende mijn morgenzon
Opgestaan, oh schitterend Licht
Hij is die Hij is, heeft zich gegeven
De Weg, de Waarheid en het Leven

De regen tikte ritmisch
De klankkleur van het ijzer
In de straatput stroomt 't
De borrelende bron van
Ik kom en ga, neem je mee
Niemand weet van hoe
Wat of wanneer

Eens in de tijd geworpen
Voer ik over woeste zee
Mijn ogen zagen wonderlijk
Vergezicht en hoogtepunten
Ik bewandelde immer dieptes
Weerloos, enkel waterplassen
Wenend zoekend naar taal en teken

Uw Woord van genezing vond ik
U bent het, Woord van God redt
Uw fluistering, de echo danst in mij
De regen uit Uw hemelse hemel
Hemelwater zegende tot zuiver klaar
Zeg me Heer, wanneer neemt U me
Wanneer redt U me uit de tijd

Oh Eeuwige, neem me mee
Neem me op in Uw Eeuwigheid

Amen.

Ze verdringen zich aan de randen
De losgebroken droevelingen
Niets houdt ze meer tegen

Daar komen ze vluchtende aan
Zoeken hollend hun weg
Een tragiek zonder einde
Verdriet om 't verlorene, wat was

Waarom? Echo van mijn ziel
Kijk niet om, 'n Heilig Antwoord
Jij en ik ontluikend nieuw

Als Lente